Unikalne zjawisko fizyczne w kosmosie odkrył rosyjski mikrosatelita Tatiana. Mówimy o nieznanym nauce promieniowaniu w górnych warstwach atmosfery ziemskiej, którego nie widać gołym okiem.
Blask przypomina gigantyczną błyskawicę uderzającą w górę. Występuje jednak tam, gdzie nie ma burz, błyskawic czy chmur. Satelita „Tatiana-2”, chociaż miał przedrostek „mikro” i pracował na orbicie przez około cztery miesiące, był w stanie przesyłać dane, które zmieniły poglądy naukowców na procesy zachodzące w ziemskiej atmosferze.
W farszu „Tatiana-2” znajdowały się urządzenia z filtrami ultrafioletowymi - opracowanie naukowców z Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, które umożliwiły rejestrację zupełnie nowych zjawisk na niebie.
Dla wygody wciąż nazywane są błyskawicami. Ale od zwykłych - tych, które można zobaczyć podczas burzy - różnią się one oczywiście zasadniczo dwiema rzeczami. Są to wyładowania bardzo wysokoenergetyczne. I nie uderzają w ziemię, ale w górę, w jonosferę.
„Długość zwykłej błyskawicy wynosi dwa kilometry, między chmurą a ziemią. To samo wynosi od 40 do 100 kilometrów. Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że błyskawica jest cienkim sznurem, ale te wyładowania o wysokiej częstotliwości to skrzaty, elfy i niebieskie strumienie, ich rozmiar poprzeczny sięga 100 kilometrów - mówi Pavel Klimov, młodszy pracownik naukowy w Instytucie Fizyki Jądrowej Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego. Śr. Łomonosow.
Sensacja informacji dostarczonych przez „Tatianę” polega na tym, że te epidemie pojawiają się nie tylko tam, gdzie są chmury burzowe. Powstawanie silnych wyładowań nie zależy od pogody. To jest pierwsza rzecz. Drugim odkryciem jest to, że piorun nie upodobał sobie całej powierzchni globu. Na przykład nie występują na Syberii, nad pustyniami i oceanami. Ale jest ich wiele w europejskiej części Rosji, w Ameryce Łacińskiej i Australii.
Dużo to setki zrzutów na sekundę, niezależnie od pory dnia. Czasami pojawiają się błyski, a następnie znikają na kilka godzin. Niezbadane i nieprzewidywalne zjawiska atmosferyczne są niekorzystne przede wszystkim dla lotnictwa. Nikt nie może teraz powiedzieć, jak zachowa się tam piorun. Moskiewscy naukowcy odkryli, że niektóre wyładowania w górę powstają na wysokości 10 kilometrów opanowanej przez samoloty.
"W przypadku wysokich lotów może tam pojawić się pewien poziom promieniowania. Ponadto mogą wystąpić zjawiska towarzyszące - rozbłyski gamma. Czym są rozbłyski gamma? Młodszy naukowiec, Instytut Fizyki Jądrowej Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego Śr. Łomonosow.
Mikrosatelita Tatiana-2 została wynaleziona i zamontowana w ścianach Instytutu Fizyki Jądrowej Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego. To jest jego układ jeden do dwóch: po bokach - anteny komunikacyjne wysokiej częstotliwości do przesyłania informacji naukowych na Ziemię, pośrodku - panel, bateria słoneczna ze specjalnym czujnikiem.
„Aby statek kosmiczny obracał się w stronę słońca z baterią, aby efektywniej odbierać energię pochodzącą ze słońca, ładunek znajduje się z tyłu i jest przykryty matami. Próżniowa izolacja termiczna – dzięki czemu sprzęt nie zamarzać i nie przegrzewać się”, wyjaśnia Nikolai Vedenkin, starszy pracownik naukowy Instytutu Fizyki Jądrowej Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego M. V. Łomonosow.
W ciągu najbliższych kilku lat rosyjscy naukowcy chcą wysłać w kosmos całą karawanę satelitów, aby zbadać błyskawice i zrozumieć, czego można się od nich spodziewać w przyszłości. Kolejny satelita jest przygotowywany do wystrzelenia w Instytucie Fizyki Jądrowej.
Oczekuje się, że zostanie wyniesiony na orbitę na początku przyszłego roku. Wyposażony w najbardziej czuły i nowoczesny sprzęt satelita powinien pomóc naukowcom odpowiedzieć na pytania - jak, z jakiego powodu pioruny powstają w górnych warstwach atmosfery i dlaczego tylko w niektórych punktach kuli ziemskiej.
